zondag 1 december 2019

White Hills+Radar Men from the Moon(W2, 1-12-2019)

Voor een provincie hoofdstad is er niet veel muzikaal te doen in Den Bosch laatste tijd. Na een kleine opleving eerder dit jaar, met wat toffe hardcore shows rond de Knoflook en het altijd levendige jazz/klassiek leven rond de toonzaal, is er voor de rest bar weinig te doen in een stad waar een aantal jaar geleden een leuke heropleving aan de gang was met wat shows in locaties als het World Skate Park die allang weg is. Jammer want de W2 is een mooie zaal met de zeldzaamheid dat er bijna altijd goed zaal geluid is. Toch is er op een loze ijskoude zondag reden om naar de stad waar net de libelle winterweken is over geraasd te gaan.

Het is weer even geleden dat White Hills buiten Roadburn in Nederland was. De laatste keer dat ik ze zag was weer rond 2012 in de DB's waar ze een half lege zaal plat speelde toen nog met drummer. Die ontbreekt vandaag wat ook kan gezegd worden van het publiek. Leeg is anders maar echt gevuld raakt het niet, de band die meerdere malen grote zalen vulde op dat grote metal festival moet het hier doen met een mannetje of 35. Divers publiek wel van de standaard Roadburn ganger tot een aantal (ex-)St. Joost'ers wat natuurlijk ook nog in Den Bosch zit. Maar voordat dat krijgen we eerst Eindhovense import.

Radar Men from the Moon 
Het is ook even terug dat ik Radar man zag. Toen waren ze nog een uiterste charmante psychedelische rock-band die vooral deed denken aan een minder ingewikkelde Coments on Fire. Die tijd lijkt lang gevaren te zijn blijkt snel.

Nu met een vocalist, een extra drummer en gitarist erbij is het geluid compleet omgegooid naar iets dat nogal zoekende is. Invloeden zijn er duidelijk uit te halen: Swans, Melvins(helemaal met de 2 man drum line-up), Girl Band en Bauhaus zijn duidelijk te horen in het geluid van de band dat ieder nummer lijkt te wisselen van stijl.

Knap als je dan een set interessant kan houden wat hier niet lukt want wat ik vooral horen is een band die technisch alles prima op orde heeft maar vooral een eigen smoel mist. Dan is dat ene nummer dat als Bauhaus klinkt en langzaam (weer) een Swans nummer word niet genoeg. Jammer, ik heb meteen het meest recente album opgezet en daar vind ik vooral hetzelfde probleem mee.

White Hills
Tjah dan White Hills. Het is ook even geleden dat ik actief na de band heb geluisterd maar na wat knullig opzetten van de projecties knalt het duo er meteen hard in met Vision of the Past, Present and Future van het prachtige Heads On Fire wat ik destijds kapot gedraaid heb. Geen opbouwend intro, geen 'hoi we zijn', gewoon gaan. Dit lijkt vooral de motivatie voor deze versie van White Hills die de meer band geluid van hun oude platen ombuigt naar een prachtige monotone motor die doet denken aan Royal Trux op een hoop downers.

Een gitaar die je soms aanslaat met een hoop pedalen en een staande drumkit met drum computer is alles wat je nodig hebt om boeiend te zijn voor een uur. Zeker als de bas nog duidelijker dan voorheen uit een computer komt maar we zijn de tijd allang voorbij dat we moeilijk gaan doen over backing tracks of gebruik van voorgeprogrammeerde dingen. Het is het trucje dat Moon Duo al eeuwen zo doet op de Nederlandse Pop podia alleen vind ik dit een stuk interessanter dan het geneuzel waar Moon Duo laatste optredens nogal in verzakt. Gewoon monotone herrie die blijft vooruit duwen met teksten die je toch niet verstaat gespeeld door 2 mensen die eruit zien dat ze nog steeds in vroege jaren 80 LA leven.

En dan is het klaar om 18.00. W2 deed vroeger vaker deze matinee shows maar ze lijken laatste jaren niet meer te bestaan of aan mij te ontsnappen. Nadat DB's er helemaal mee is gekapt lijkt het is het allang maar te hopen dat ze er meer gaan doen want er is niks fijner dan niet heel je avond te verliezen aan trein reizen zeker in deze kou.

vrijdag 22 november 2019

The Sweet Release of Death's The Blissful Joy of Living

Rotterdam, Rotterdam, Rotterdam een stad waar ik alleen verschijn de laatste jaren in de WORM en de volkskrant hel die de IFFR heet. Beetje jammer want het barst er van de leuke bandjes die niet doen aan rare trends.

Sweet release of death had al een geweldige reeks eps/platen uit en deze nieuwe die net on de 20 minuten klokt is de beste zover. Jaren 90 shoegaze zoals bands als de Swirlies en Drop Nineties speelde maar dan met wat minder stofzuiger gitaren. Gewoon rammen en een hoop herrie de ether in gooien. Mooi spul zeker door het gebrek van goede bands in de vaderlandse indie-rock de laatste jaren.